küz

I

(Borçalı, İmişli, Qax, Ordubad)

payız. – Qoyunu yaz otar, yaz otarmadın duz otar, duz otarmadın küz otar (İmişli); – Taxıl səfdiη küzdə sula, küzdə sulamadıη buzda sula (Borçalı)

II

(Ağcabədi, Ağdam, Bakı, Basarkeçər, Bərdə, Biləsuvar, Cəbrayıl, Cəlilabad, İmişli, Kürdəmir, Qarakilsə, Şərur, Yardımlı, Laçın, Meğri, Ordubad, Saatlı, Salyan, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan, Zərdab)

quzu saxlanılan üstüörtülü yer. – Dört tərəfin qarquynan örüllər, üsdün də örtüllər olur küz (Ağdam); – Bizim küzdə yüz quzu var (Ağcabədi); – Quzuları yığın küzə, soyuxdu (Zəngilan); – Quzunu küzə qatırıx (Ordubad)

III

(Meğri, Ordubad)

əkin sahəsində kiçik arx. – Küzi hmməşə yer malalanannan sura açallar (Meğri)

IV

(Cəlilabad, Füzuli, Göyçay, Xocavənd, Quba)

1. xışın və ya kotanın açdığı şırımla müəyyən hissələrə bölünmüş əkin sahəsi (Füzuli, Quba). – İki cız arasına küz deyəllər (Füzuli); – Beş küz tuxum əkmişəm; – Üzim də işdeyəm, küzdərin halağin təmizdeyəm (Quba)

2. əkin sahələrini birbirindən ayıran şırım, cızıq (Cəlilabad); – Küz çəkeydüz kö:şənniglərdə

V

(Yardımlı)

dilim, qıça. – Boraninin dilimlərinə küz deylər bizdə