çətən

I

(Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Xanlar, Ucar, Zəngilan)

nazik qarğıdan hörülmüş aşsüzən. – Çətəni balaca-balaca qarğudan toxerıx (Zəngilan); – Aşı çətənnən süzüllər (Göyçay); – Çətəni bəri gəti, aşı süzüm (Füzuli); – Mən çətən toxudum (Cəbrayıl); – Düyünü çətənin üsdünə tökdüm (Ucar)

II

(Naxçıvan)

çöldə quzuları saxlamaq üçün qarğı ilə hörülmüş yer. – Quzuları qat çətənə

III

(Cəbrayıl, Qazax, Şərur)

xeyli. – Onun bir çətən külfəti var (Qazax)

IV

(Axalsxi)

çubuqdan hörülmüş qarğıdalı anbarı. – Çətəndə taxıl var

V

(Başkeçid, Tovuz)

qarğı. – Dammızın üsdünə hələ çətən düşəməmişəm (Tovuz)

VI

(Şərur)

saman daşımaq üçün arabanın yan tərəflərinə qoyulan qarğıdan toxunmuş tərəcə