- çətən
- I(Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Xanlar, Ucar, Zəngilan)nazik qarğıdan hörülmüş aşsüzən. – Çətəni balaca-balaca qarğudan toxerıx (Zəngilan); – Aşı çətənnən süzüllər (Göyçay); – Çətəni bəri gəti, aşı süzüm (Füzuli); – Mən çətən toxudum (Cəbrayıl); – Düyünü çətənin üsdünə tökdüm (Ucar)II(Naxçıvan)çöldə quzuları saxlamaq üçün qarğı ilə hörülmüş yer. – Quzuları qat çətənəIII(Cəbrayıl, Qazax, Şərur)xeyli. – Onun bir çətən külfəti var (Qazax)IV(Axalsxi)çubuqdan hörülmüş qarğıdalı anbarı. – Çətəndə taxıl varV(Başkeçid, Tovuz)qarğı. – Dammızın üsdünə hələ çətən düşəməmişəm (Tovuz)VI(Şərur)saman daşımaq üçün arabanın yan tərəflərinə qoyulan qarğıdan toxunmuş tərəcə
Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti. Redaktorlar: A.A.Axundov, Q.Ş.Kazımov, S.M.Behbudov.. 2007.