şətəl

I

(Qax, Quba, Oğuz, Şamaxı)

bax şatal I. – Şətəli ləzgilər giyir (Qax)

II

(Ağdam, Astara, Bakı, Böyük Qarakilsə, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Lənkəran, Oğuz, Salyan, Tovuz)

nadinc, dəcəl <uşaq>. – Bu şətəl beş gün bizdə qalsa evi xaraba qoyar (Lənkəran); – Murad çox şətəl uşaxdı (Salyan); – Yaman şətəl uşağsən, heş sözə baxmeysən (Cəlilabad)

III

(Bakı, Xanlar, Qazax, Laqodexi, Tovuz)

əngəl, ziyan, maneçilik

◊ Şətəl qatmax (Ağdam, Bərdə) – mane olmaq, maneçilik etmək. – Sən mənim işimə şətəl qatmasaη bağrıη çatdar (Ağdam); – Sən na:x yerə bu işə şətəl qatırsaη (Bərdə). Şətəli dəyməx’ (Xanlar, Qazax) – ziyanı dəymək, xətası dəymək. – Buradan get, şətəliη bizə dəyər (Qazax); – Əlinin şətəli bizə dəydi (Xanlar). Şətəli keşməx’ (Xanlar, Tovuz) – ziyanı dəymək, xatası dəymək. – Şətəli sənnən keşdi, yoxsa razılaşmışdıx (Tovuz); – Mənnən nəyrazı olmaynan, şətəl ya sənnən keçir, ya da qardaşınnan (Xanlar)