şaqqa

I

(Ağdam, Quba, Mingəçevir, Şamaxı, Şəki, Tovuz)

1. kəsilmiş qoyun və ya malın ortasından yarıya bölünmüş hissəsi. – U, quyunun bir şaqqasun üzünə saxladı (Quba); – Bi şaqqa ətinən bizi bojdı elə:r (Şamaxı)

2. hissə, tərəf (Şəki). – Kəndin uxarı şaqqasında öy azdı; – Havı şaqqa meşə olufdu keşmişdə (Şəki)

II

(Tovuz)

nəsil, tirə. – Bizim bu kət iki şaqqadı

III

(Bakı)

köhnə palaz parçası

IV

(Salyan)

yetişməmiş əncir

V

(Daşkəsən, Gədəbəy, Goranboy, Xanlar, Qazax)

şaxta, soyuq. – Bu qış yaman şaqqa oldu, mal-qaranı güjnən saxlamışıx (Goranboy); – Burada qış şaqqo:loy (Daşkəsən); – Bi:l yaman şaqqa oldu (Xanlar)

◊ Şaqqa vurmax (Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax) – şaxta vurmaq, şaxtadan donub xarab olmaq. – Ərix’ çox olardı, ənbə şaqqa vurdu (Qazax)

VI

(Dərbənd)

mürəkkəb. – Şaqqa çernilə deyilədi